Wat Bagage Danse me bracht: emotie, gemeenschap en hoop

Afgelopen zaterdag beleefde ik een dag die ik niet snel zal vergeten. Deel uitmaken van Bagage Danse, waar de documentaire over Jarana Peruana werd voorgesteld, was een ontroerende en leerrijke ervaring.

Ik begon mijn presentatie met een bonzend hart, blij om het verhaal en de missie van BicuKids te delen, maar ook met dat tikje zenuwachtigheid dat komt wanneer iets je echt raakt. Zou ik het goed kunnen overbrengen? Zou het publiek begrijpen wat ik voel?

De eerste minuten waren spannend, maar al snel zag ik geïnteresseerde blikken, warme glimlachen en instemmend knikken. Ik voelde dat de jonge biculturele aanwezigen zich herkenden in mijn woorden. Na afloop kwamen enkelen naar me toe om te zeggen dat ze als kind graag zulke boeken hadden gehad, verhalen die helpen om hun twee culturen te begrijpen en er trots op te zijn.

In het publiek zaten ook mijn man en mijn zoon Noah. Hem aandachtig en enthousiast zien luisteren naar het verhaal dat geïnspireerd is op ons gezin en dat van onze vrienden, vulde me met ontroering.

Maar Bagage Danse was veel meer dan een presentatie. Het was een ontmoetingsmoment tussen projecten met een gedeelde missie. De documentaire over Jarana Peruana, geregisseerd door Karl Struyf van de vereniging AIF, raakte me diep. Het doorzettingsvermogen van Juan Carlos Velásquez en Antonia Ascarruz, de leiders van de groep, om de Peruaanse dans en muziek levend te houden, ongeacht regen of zonneschijn, was indrukwekkend. Antonia, naast haar rol als danseres en choreografe van Jarana Peruana, was ook medeorganisator van Bagage Danse evenement en degene die mij uitnodigde om deel te nemen aan dit prachtige evenement. Haar energie, vrijgevigheid en vastberadenheid maken van haar een echt symbool van kracht en veerkracht.

De film bracht dit perfect in beeld: de samenhorigheid, de mix van generaties en nationaliteiten, en de vreugde van jonge mensen, migranten, kinderen en kleinkinderen van migranten, die met trots de Peruaanse cultuur in België beleven. 

Biculturele identiteit blijft bestaan zolang we verbonden blijven met onze roots, waar we ook wonen of geboren zijn.

En buiten het scherm werd de Peruaanse sfeer verdergezet: muziek, dans, Peruaans eten en een bicultureel feest met de aanstekelijke energie van Jarana Peruana, Víctor Espinoza, Farilyn Erazo en de multiculturele DJ die de avond afsloot. Een echte brug tussen culturen, smaken en generaties.

Deze keer kon Paula, mijn vriendin en de getalenteerde illustratrice achter BicuKids, er niet bij zijn. Maar er zullen nog veel momenten komen waarop jullie haar kunnen ontmoeten en haar prachtige werk kunnen ontdekken. Zij is een essentieel deel van deze gedeelde droom die we samen aan het opbouwen zijn.

Als migrante vrouw neem ik de vreugde mee van het zien groeien van onze gemeenschap, trots op onze cultuur, waar we ook zijn. 

Als mama voelde ik hoop toen ik jonge mensen zag die zich zeker voelden in hun biculturele identiteit, nieuwsgierig, open en trots. 

En als creatieve maker blijft vooral één zin van Karl me bij: “Je moet het gewoon durven.”

Durf te beginnen, te creëren, jezelf te tonen. Want alleen zo kunnen we zichtbaarheid, representatie en trots brengen naar biculturele gezinnen.

Ik ging naar huis met een warm hart, dankbaar voor de vrijgevigheid van het publiek, de waardevolle gesprekken en de nieuwe connecties die die avond ontstonden. Bagage Danse herinnerde me eraan dat wanneer kunst, educatie en cultuur samenkomen, er bruggen ontstaan tussen werelden. En ergens op die brug heeft BicuKids zijn thuis gevonden.